Crkva Svetog Ahilija, građena je u raškoj stilskoj školi. Svojom nestvarnom belinom i vitkošću i danas dominira jezgrom zapadnosrpske varošice Arilja kao svetionik vere Hristove. Najpre je bila katedrala moravičke episkopije, a zatim i mitropolija.
Ovde su u XI veku pronašli utočište izbegli stanovnici iz Tesalije, a mošti svog sveca Svetog Ahilija, koje su poneli sa sobom, položili u postojeći hrišćanski hram, tako da je i crkva posvećena episkopu Ahiliju iz Larise (Grčka). Po predanju na njenom mestu nekada se nalazio vizantijski hram još u vreme kada se Sveti Sava izborio za samostalnost naše crkve, pa je jedna od 12 episkopija bila baš ovde. .
Godine 1219. Sava Nemanjić je ariljski manastir proglasio za sedište moravičke episkopije, koja se prostirala na teritoriji ariljskog, užičkog, valjevskog i čačanskog kraja. Prva katedrala moravičkih episkopa je uništena u XIII veku posle čega je kralj Stefan Dragutin preduzeo građenje nove crkve na istom mestu. Vreme podizanja postojeće crkve je oko 1284. godine, a unutrašnjost crkve je živopisana 1296. godine i iz tog razdoblja potiču svi sačuvani ostaci fresaka.
Najpoznatija od freskopisa je freska Plavog anđela, koja prikazuje arhanđela Gavrila, smatra se da je u umetničkom rangu Mileševskog Belog anđela.
U Ariljskom hramu je sahranjen Dragutinov mladji sin, princ Urošic. Ova činjenica ukazuje na značaj hrama za samog kralja i mogućnost da se neki od dvorova nalazio u blizini Arilja.
